Bugünle ilgili bir şey yazmayacağım dedim. Direndim de bu saate kadar. Aslına bakarsanız başardım da. Bu saate kadar aklımın ucundan annemin güzel ellerinden öpmek geçti sadece. Yanaklarımı öperken, -her ne kadar anne de olsa- onun garip tedirginliği geçti. Aklımın köşesinden cennete düşen anne imgeleri geçti. Zamanın anne ile doğru orantılı olduğu geçti. Biz büyürken onların da bizimle aynı yaşta büyüdüğü geçti. Hatta inanın bana, bazen yıllar da geçti gözümün önünden.
*
Bir öykü de geçti. Annemin Sardunyaları’ydı adı.
Hoş, naif ve bir sayfalık öyküydü. Selim İleri annesi ile olan bağlantısını sardunyalar üzerinden anlatıyordu. Anne ile balkon çiçekleri arasında bağlantıyı ilk o zamanlar kurdum ben. Çaydanlığa doldurduğum su ile beslediğim balkondaki çiçeklere hevesim o öyküyle başladı. Çiçek hafızası kazanmaya ve aslına bakılırsa, çiçek isimlerine takıntım ilk o öyküyle başladı.
*
İnsanın hafızası annesidir, diye bir cümle de geçti aklımdan. Doğruluğuna şüphe olmadığı da.
Şefkatin anne duygusu olduğu da. Sadece annelere ait duyguların olduğu da…
*
Bir de anneannem geçti aklımdan.
En son anneannemle ilgili bir yazı yazmışım. Ölümü üzerine. Şimdi bir de annem üzerine. Anneme annesini sorsam, dökülür sardunyalar biliyorum… Bu kez sardunyaların dökülmesindense, ilk yazların gelmesi tarafındayım. Siz de bu tarafa geçin. Cennet burada…
Hakan Keleş
Malumun İlamı 